انواع خنده های احمقانه ام را می شناسد.گاهی احساس می کنم مرا حفظ کرده،گاهی دلم می خواهد بگویم، کم می­آورم، می­خندم، می­گوید:می­دانم حافظه ات ضعیف نیست،اهل دروغ هم نیستی، پس دنبال کلمات نگرد.سپس خودش تصمیم می­گیرد، نگاه مستقیمش را از چشمانم بگیرد تا کاملاً آب نرفته­ام!

وقتی چشمانم سرخ می­شود، می فهمد، می­خواهم بگویم ولی نمی­توانم...

می­گوید تو رازدار من هستی ولی ...

درد بسیار دارد نمی­خواهم دردی به او اضافه کنم...

سوت و کورم نیازمند فریادم، نمی شود!

مظلوم است، خوبی می کند که بدی ببیند.کسی را نمی­شناسم که به او ظلم نکرده باشد

 زار زدم، گریه کردم،خدایا این موجود نازنین دردستان ما نادانان چه می­کند؟!طلب بخشش کردم،اما او حتی یاد بدی هایم را هم دار زده بود...

آه،چقدر صبر دارد...

چقدر می فهمد و چقدر آرام و ساکت است و چگونه است که در اوج درد قهقهه می­زند!